Drużyna koszykarska z Chicago (stan Illinois) występująca w amerykańskiej zawodowej lidze NBA. Założona została 16 stycznia 1966 roku. Swoje mecze rozgrywa w hali United Center, która może pomieścić 20 tysięcy widzów. Oficjalne barwy klubu to: czerwień, czerń, biel. "Byki" są sześciokrotnym mistrzem NBA: 1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998.
Najbardziej rozpoznawalnym zawodnikiem Chicago Bulls był Michael Jordan, który uchodzi za najlepszego zawodnika w historii dyscypliny. Jego nr 23, z którym grał niemal przez całą karierę, został zastrzeżony przez klub. Także nr 33 został zastrzeżony przez klub, w którym występował Scottie Pippen, który podobnie jak Michael Jordan zdobył sześciokrotnie tytuł mistrza NBA.
Obecnym trenerem jest Fred Hoiberg.
Amerykański koszykarz, obrońca, aktualnie trener Chicago Bulls.
W 1995 roku został wybrany w drafcie do ligi CBA z numerem 1 przez zespół Omaha Racers.
Na początku czerwca 2015 roku został głównym trenerem zespołu Chicago Bulls, zastępując na tym stanowisku Toma Thibobeau.
Bez wątpienia najlepszym koszykarzem zespołu był Michael Jordan, który zakończył karierę w 1999r.
Podczas nauki w podstawówce w Wilmigton najbardziej interesował się baseballem, a w koszykówkę grywał z bratem, na boisku wybudowanym za domem. Starszy i mocniej zbudowany Larry nieustannie go ogrywał. W szkole grał w drużynach footballowej, baseballowej i wreszcie koszykarskiej. Kiedy wybrał się do szkoły średniej Emsley A. Laney High School, początkowo nie dostał się do szkolnej drużyny koszykarskiej. W następnej klasie urósł ponad 10 cm i zaczął występować w szkolnej drużynie na pozycji skrzydłowego. Wtedy właśnie wybrał numer 23, o połowę mniejszy od numeru 45, który nosił Larry.
Jordan miał skromną posturę i został wybrany dopiero z 3. numerem draftu 1984 przez Byki. Jako pierwszoroczniak szybko stał się gwiazdą ligi, ze względu na widowiskowy, ofensywny styl gry. Wystąpił w Meczu Gwiazd, gdzie zdobył 7 pkt. w ciągu 22 minut gry. W sezonie zasadniczym był liderem drużyny, zdobywając średnio około 28 punktów, 6,5 asysty, 5,9 zbiórki i 2,4 przechwytu. Na koniec sezonu został uhonorowany nagrodą dla najlepszego pierwszoroczniaka ligi, został także wybrany do drugiej piątki ligi. Doprowadził Byki do fazy play-off z bilansem 38-44, chicagowska drużyna nie zdołała jednak pokonać Milwaukee Bucks i odpadła w pierwszej rundzie tej fazy. Wcześniej, 12 lutego 1985 r., w meczu przeciwko Detroit Pistons, ustanowił swój rekord, zdobywając aż 49 punktów.
Do kolejnego sezonu (1990/1991) Jordan przygotowywał się poświęcając całe wakacje. Motywowany przez Phila Jacksona zaczął grać bardziej zespołowo, nie koncentrując się tylko na zaliczaniu indywidualnych osiągnięć. Ta strategia przyniosła efekty. Jego drużyna na koniec sezonu zaliczyła 61 wygranych (wtedy rekord klubowy). W tym sezonie zanotował średnią 31,5 punktu na mecz, 11-krotnie przekraczając barierę 40 punktów w meczu. Przyniosło mu to drugi w karierze tytuł MVP ligi. Kolejny raz był w pierwszej piątce ligi i pierwszej piątce obrońców. Jak co roku Mike wystąpił podczas Meczu Gwiazd. W fazie pucharowej Byki nie miały sobie równych, pokonując m.in. Knicks i Philadelphię, a w finale konferencji po raz kolejny spotkały się z Detroit, tym razem wygrywając bez większych problemów 4-0, kończąc tym samym dominację „Tłoków” na Wschodzie. W finale ligi, choć przegrali pierwszy mecz z Los Angeles Lakers Magica Johnsona, łatwo wygrali następne 4 i zdobyli, pierwsze w historii, mistrzostwo. Michael został MVP finałów. Zdobywał średnio 31,1 punktu, 6,4 zbiorki i 8,4 asyst.
MS, 2017